Wciągnij widza do gry. Dlaczego najlepsze zdjęcia zapadają w pamięć? Bo poruszają, czasem szokują, przełamują tabu… To też. Ale przede wszystkim zmuszają do myślenia. Sprawiają, że odbiorca patrząc na zdjęcie sam kreuje w wyobraźni opowieść. Angażuje się, powoli rozumie coraz więcej, odkrywa relacje, czasem utożsamia się z bohaterami, może nawet współodczuwa ich emocje. Czasem obraz wywołuje w nim nostalgię, czasem wściekłość. Fotograf musi spowodować, żeby widz zaczął myśleć i czuć.

Ekspresja zależy od jednej osoby. Wprowadzając do kadru człowieka masz ekspresję. Ekspresja wyzwala emocje. Emocje budzą wyobraźnię.

Do komunikacji potrzebne są dwie osoby. Wprowadzając do kadru drugą osobę – nawet jeśli ta osoba nie wie, że jest bohaterem kadru – wprowadzasz komunikację. Komunikacja jest, nawet jeżeli widz źle zinterpretuje interakcję między bohaterami kadru. Ważne, że podjął wysiłek zrozumienia. To znaczy, że się zaangażował.

Szeroki kąt zwiększa dystans! Używając szerokiego kąta opiszesz sytuację, zarysujesz plan, ale nie pokażesz emocji. Szerokiego planu używaj do wprowadzenia w temat, np. na początku reportażu.