Podstawowa zasada mówi:
ustawiamy aparat pionowo, jeżeli fotografowany obiekt jest wyższy niż szerszy, np. katedra ze strzelistymi wieżami, pojedynczy cyprys z czaplą siedzącą na szczycie.
fotografujemy poziomo, jeżeli obiekt jest szerszy niż wyższy, np. pasmo górskie, krajobraz, sawanna, bagna itp.
Jednak reguły w fotografii, są po to żeby łamać…, a przynajmniej z nimi poeksperymentować.
Może się zdarzyć, że w tle kadru występuje przewaga elementów poziomych (np. poziome pasy toskańskiej katedry, albo żaluzje w oknie) lub pionowych (np. pionowe kute pręty ogrodzenia, kraty). W takiej sytuacji dobrze rozważyć dostosowanie kadru do tych elementów.
Im szerszy kadr, tym więcej informacji (ale mniej emocji). Poziomy kadr lepiej służy opowiadaniu historii. Doskonale sprawdza się w fotografii krajobrazu, architektury, ale również w fotografii ulicznej i reporterskiej.
Im węższy, ciaśniejszy kadr, tym więcej emocji przekazuje (kosztem informacji). Pionowy kadr o wiele silniej oddziałuje, wywołuje wrażenie bliskości, intymności. Pionowy kadr sprawdza się w zbliżeniach. Jest niezastąpiony w fotografii portretowej.
Dodaj komentarz